Hans Hagen Archieven - Hans Hagen en Monique Hagen

De wens is uitgekomen

In 1980 werkte ik in Lelystad op een ISK, een Internationale Schakelklas. Als leraar Nederlands gaf ik vakken als koken, wiskunde en techniek aan kinderen van allerlei nationaliteiten, met het doel om ze in te wijden in onze taal, zodat ze konden doorstromen naar het reguliere onderwijs. In mijn klas landde een groepje Vietnamese jongens die zonder familie waren gevlucht om aan de burgeroorlog in hun land te ontkomen. Heel leergierig waren ze, en slim. Na een maand stelden ze mij al veel te moeilijke wiskundevragen, in het Nederlands.

Dit voorjaar kregen Monique en ik de vraag om een prachtig prentenboek te vertalen: Whishes, van de Vietnamese schrijver Mượn Thi Văn (geboren in 1980) en illustrator Victo Ngai. Het boek vertelt het verhaal van hun vlucht, van het achterlaten van geliefden, van een gevaarlijke reis over zee. In weinig woorden wordt voelbaar gemaakt wat het betekent om een bootvluchteling te zijn. We voelden ons vereerd dat we dit belangrijke boek vanuit het Engels mochten vertalen. Zeker in deze tijd waarin vluchtelingen met kou en kilte worden ontvangen in ons land.

Wat waren we blij en verrast toen Wünsche vorige week werd bekroond met de Deutsche Jugendliteraturpreis. Dit indringende prentenboek over een familie die moet vluchten ligt vanaf vandaag ook in het Nederlands in de winkel: De wens

Bliksemkind

Vandaag heb ik de definitieve versie van mijn nieuwe boek ingeleverd bij Querido. Ongeveer eind mei verschijnt het onder de titel Bliksemkind. Het manuscript vloog digitaal de deur uit als bijlage bij een mailtje aan mijn geweldige redacteur Dik Zweekhorst. Beetje steriel en onpersoonlijk eigenlijk wel. Geen postzegel, envelop en loopje naar de brievenbus, maar een licht klikje met m’n muis op Verstuur en wéggg… In het document valt geen kras of verbetering te bekennen. Dat was wel anders toen ik met schrijven begon.

Tot en met Het gouden oog, schreef ik mijn boeken op een Remtor de Luxe typemachine. Lekker bonken op de toetsen, en bij de “return” aan het eind van elke regel, bij het terughalen van de wagen, een licht belletje. Als ik te snel ging klonterden de hamertjes aan elkaar vast en dan werkte ik verder met vingers vol inkt. In plaats van een correctielint gebruikte ik flesjes Typex en kleine velletjes met een soort krijt om letters te wissen – je legde het krijtpapiertje op de letter en sloeg de letter of het woord dan nog een keer aan – dan stond het wit leesbaar in het papier gedrukt, maar het was zielloos geworden zonder inkt.
In plaats van een heel vel over te tikken, plakte ik de tekst die ik wilde vervangen vaak met stickers af, of ik lijmde halve pagina’s aan elkaar. Manuscripten uit die tijd zagen er een stuk ambachtelijker uit en waren vooral ook veel dikker dan die van nu. Maar het resultaat was hetzelfde: een boek. Bliksemkind is onderweg naar vormgever en illustrator. Nog een half jaartje geduld.

Als voorbeeld een paar manuscript-pagina’s van mijn boek Kom terug.

De reis van Yarim

De reis van Yarim is Kerntitel van de Kinderboekenweek in 2019.

In 1990 reisde ik door Pakistan en Jordanië om onderzoek te doen voor mijn historische roman Het gouden oog. Twee jaar later trok ik met Monique en onze dochter door Syrië om de volgende twee boeken over Yarim voor te bereiden – de vader van de huidige Assad was toen als dictator aan de macht, maar het land werd nog niet door oorlog verscheurd.
Vijf jaar heb ik aan de historische verhalen gewerkt. Omdat ze veel voor mij betekenen, bundelde Querido ze toen ik het Kinderboekenweekgeschenk schreef: De reis van Yarim. En vandaag is er na tien jaar een prachtige herdruk verschenen van deze historische roman, 492 blz. dik.
Ik ben blij!Over de reis naar Syrië schreef ik een reisverhaal, hieronder het begin:

Onze dochter Imme was zeven jaar. Oud genoeg om met een rugzak door Syrië te trekken, dachten Monique en ik. Als voorbereiding voor een historische roman wilde ik opgravingen en musea bekijken en voelen hoe het is om in een woestijn rond te lopen. En naar Palmyra natuurlijk – hoe sprookjesachtig kan de naam van een stad klinken? We kozen een periode buiten het vakantieseizoen, en een hotel in Damascus waar in die periode ongetwijfeld plaats voor ons zou zijn. Ver na middernacht kwamen we aan, en vervolgens reed de taxichauffeur
ons twee uur lang van hotel naar hotel naar hotel. Overal hetzelfde antwoord: maffi – vol! Maffi maffi – vol vol. Pasen werd hier een week later gevierd dan bij ons en iedereen leek op vakantie: nergens in Damascus was een kamer te vinden. Maar gelukkig, de taxichauffeur had vrienden en die vroegen minder dan een hotel. Bij een flat in een buitenwijk ging hij even naar binnen. Blij lachend kwam hij terug. Monique droeg Imme door een stinkend gangetje naar een slaapkamer met een tweepersoonsbed. Geen lakens, geen dekens, het matras was nog warm – kennelijk had de chauffeur zijn vrienden snel het bed uitgejaagd. Het keukentje werd bewoond door honderden kakkerlakken die ritselend wegschoten toen ik het kale peertje aanknipte. We besloten naar iets anders uit te kijken en kropen de taxi weer in. Tegen vijf uur belandden we doodmoe in de laatste vrije kamer van heel Damascus. Met zijn drietjes wurmden we ons in een twijfelaar. Honderd dollar, de kop was er af.

De volgende middag bezochten we de souk. Tapijtverkopers, schoenmakers, zilversmeden, stalletjes vol plastic bakjes, broodjes falafel. Ik genoot van het onbekende, van de drukte, de opdringerige verkopers. Imme werd pas enthousiast toen ze een hondje ontdekte. Net zo’n hondje als ze thuis in een speelgoedwinkel had gezien. Als je er batterijen in deed, liep het venijnig keffend over de toonbank. Zo’n hondje, dat was precies wat ze wou. Maar hier verkochten ze alleen witte en zij wou een bruine. ‘Vinden we wel,’ zei ik, niet vermoedend dat we vanaf dat moment alle speelgoedstalletjes in Damascus, Hama, Palmyra, Deir ezzor, Tartus en Aleppo met een bezoek zouden vereren…

Liefste…

30 mei 2016
Je schrijft een gedicht en daarna laat je het los. Het gaat de wereld in en komt van alles tegen. Glimlachjes, ontroering, blijdschap, afwijzing, overweging… Af en toe zegt iemand wat zij/hij van het gedicht vindt, maar je staat er nooit naast om te zien wat een tekst precies teweeg brengt.

Liefste, uit onze bundel Jij bent de liefste, is een gedicht dat veel reacties oproept. Het gedicht is in etappes geschreven: ik deed twee lange dagen over de eerste drie regels, Monique schoten de laatste drie regels in een halve seconde te binnen, en toen was het af. Niets meer aan gedaan.
We komen het gedicht op de meest uiteenlopende plaatsen tegen: op geboorte-, huwelijks- en overlijdenskaarten. Er worden geliefden mee veroverd op Valentijsdag. Mensen die een nieuwe baan krijgen, worden ermee uitgezwaaid. Op internet wordt Liefste veelvuldig (en illegaal) overgenomen. Hele schoolklassen zingen spontaan mee met het liedje dat Floor Minnaert ervan heeft gemaakt. Het gedicht staat op verschillende grafstenen gebeiteld…

Het is bijzonder om te zien dat het gedicht Liefste veel mensen aanspreekt, en dat het bij zoveel totaal verschillende gelegenheden opduikt – met reacties ben je niet bezig als je iets schrijft.
Vorige week zag ik het gedicht in de krant staan, in een rouwadvertentie. Dat is al vaker gebeurd, maar het geeft elke keer een speciaal gevoel, het brengt alles even tot stilstand. Wat zou onze tekst voor de overledene betekend hebben, wat voor mens was het? De keuze van het gedicht brengt je ineens dichtbij iemand die je niet hebt gekend. En je hoopt dat het een mooi leven was.

Yuna’s maan

6 april 2016

Yuna’s maan is verschenen. Eindelijk! Bekijk de boektrailer.

In 2009 maakte ik de eerste aantekeningen. In 2010 begon ik met schrijven. Sindsdien werkte ik elk jaar een aantal maanden aan het verhaal. Het groeide, maar het duurde lang voordat ik de juiste ingang vond. De laatste anderhalf jaar werkte ik koortsachtig door, schrappen en schaven. Het was bijna klaar, maar iets klopte er nog niet. Tot ik bedacht dat ik van de jongen die de hoofdrol speelt een meisje moest maken, Yuna. Toen viel alles op zijn plaats. Een week later leverde ik het verhaal in.

Daarna werkte Floor Minnaert aan de muziek voor het luisterboek – achterin Yuna’s maan zit een cd – het verhaal bevat dertig liedteksten/gedichten. Martijn van der Linden ging aan de slag met het omslag en de illustraties in kleur. Steef Liefting deed de vormgeving. Querido maakte er een prachtig boek van. Vandaag gaat Yuna’s maan de wereld in… en de winkels uit, hoop ik.

15 april – 14.00 uur: presentatie bij Boekhandel Van der Meer in Noordwijk.
Martijn, Floor en Hans vertellen, lezen voor, maken muziek, zingen en signeren. Iedereen is welkom.

17 april – 11.00 uur: interview in De Krakeling bij Jong Amsterdam Leest.
Floor en Hans worden geïnterviewd door Marjon Kok, recensent kinderboeken van Het Parool. Welkom allemaal.

Van mij en van jou

Presentatie poëzie-prentenboek + liedjes-cd
Muzikaal optreden van Beatrice van der Poel & Floor Minnaert

Woensdag 21 oktober 15.00 uur – Boekhandel Scheltema in Amsterdam

luister luister
wie sluipt er
door het duister
twee groene lichtjes
de ogen van de kat…

Van mij en van jou is een indrukwekkend poëzie-prentenboek van Hans & Monique Hagen, met tekeningen van drievoudig Gouden Penseel-winnaar Jan Jutte. Achterin deze sprankelende heruitgave steekt een splinternieuwe cd met 24 prachtige liedjes van componist Floor Minnaert.

Op woensdag 21 oktober om 15:00 uur komen de makers naar Scheltema voor een muzikale presentatie van boek en cd. De liedjes worden live gezongen. Jan Jutte tekent erbij. En Hans & Monique vertellen en lezen voor. Een unieke kans om boek en cd door alle makers te laten signeren. Dit wil je niet missen! (Voor kinderen vanaf ongeveer 5 jaar.)

Van mij en van jou is een poëzie-prentenboek met cd. 24 liedjes gezongen door Beatrice van der Poel en Floor Minnaert. Een filosofisch en poëtisch geheel met dubbele bodems en onverwachte wendingen, met prachtige tekeningen. Van de auteurs van Jij bent de liefste (waarvan al ruim 250.000 exemplaren zijn verkocht) en van Nooit denk ik aan niets!

35 jaar schrijver

1 juli 2015

In 1980 kwam mijn eerste boek uit. Als ‘decor’ gebruikte ik mijn geboortehuis in ’s-Graveland. Dat deed ik ook in boek drie en vier. En toen ging ik naar India met mijn oom. Het was overweldigend mooi en rauw en kleurrijk en schokkend tegelijk. Die reis riep het verlangen op om nog veel meer van de wereld te gaan bekijken. En die wens werd vervuld. Om onderzoek te doen voor mijn historische romans bezocht ik Pakistan, Jordanië en Syrië. Tot mijn geluk werd ik later door scholen over de hele wereld uitgenodigd om workshops te komen geven en te vertellen over mijn
werk. Vaak kwam ik terug met het begin van een nieuw verhaal.

Omdat ik dit jaar 35 jaar schrijver ben, heeft Querido vier van die ver-weg-boeken gebundeld in Dwars door de nacht. Ik heb de verhalen bewerkt en Philip Hopman maakte er prachtige nieuwe illustraties bij. De fijne vormgeving is opnieuw van Steef Liefting. Ik ben heel erg blij dat ik met Steef en Philip al zoveel boeken mocht maken, en hopelijk gaan we nog even door.

Een van de verhalen in Dwars door de nacht is Maliff en de wolf. Ik maakte
met Monique en onze toen zevenjarige dochter Imme een reis door Syrië.
Na een paar dagen Damascus vertrokken we naar Palmyra. Onderweg werd
Imme ziek. Ze vroeg of ik een verhaal wilde voorlezen, maar alle boeken
zaten in de achterbak. ‘Ik verzin wel iets,’ zei ik, ‘een verhaal over…’

Monique en Imme in Palmyra

Ik dacht even na. Ik wilde een naam hebben die een beetje oosters klonk. Kalief? Met een m? En toen zei ik: ‘Een verhaal over Maliff en hij woonde…’ We reden net voorbij een herdersjongen met een schaapskudde, en ik zei: ‘Maliff woonde in de woestijn en zorgde voor de schapen.’ Het begin was er.

Verderop in de woestijn passeerden we een oude man op een ezel. Dat werd oom Rafik. In een dorp hadden we een zielige wolf gezien in een stoffige kooi – de wolf kreeg ook een rol.
Al pratend en kijkend bedacht ik een avontuur, en voor we het wisten waren we in Palmyra. We haalden de rugzakken uit de taxi en zochten een hotel. Op de kamer veegde ik het woestijnzand van tafel. In mijn opschrijfboekje schreef ik: Het verhaal van Maliff en de wolf. Handig, zo’n ziek kind, dacht ik. Dit wordt een boek.

Moeder (met mes) en zus van Maliff

De mensen in Syrië waren ongelooflijk vriendelijk. We reisden in drie weken het land rond. Naar Deir Ezzor, Raqqa, Aleppo, Tartous en Hama – steden die op dit moment grotendeels in puin geschoten zijn.
We brachten ook een dag door in Fah, een dorp met lemen bijenkorfhuisjes. Thee, en nog meer thee, en met iedereen op de foto. Philip heeft Fah als ‘decor’ getekend in de eerste uitgave van het verhaal. Maliff woont er met zijn familie. Ik hoop dat het goed gaat met iedereen.

In deze auto werd 'Maliff en de wolf' geboren

Imme op een ezel naast de auto waarin ‘Maliff en de wolf’ werd geboren

De bewoners van Fah

Bijenkorfhuizen van leem in Fah

Op de burcht in Aleppo

Presentatie Nooit denk ik aan niets

17 maart 2015

Zondag was het feest. Nooit denk ik aan niets werd gepresenteerd op Kasteel Groeneveld in Baarn, een feestelijke locatie. Voor een zaal van 120 volwassenen en een berg kinderen vertelden Charlotte, Monique en ik over het ontstaan van dit poëzie-prentenboek en over onze samenwerking. En we bedankten uitgeverij Querido dat het zo’n prachtig boek mocht worden met linnen band. Floor Minnaert liet drie liedjes horen die hij van de gedichten heeft gemaakt.

Gr 2

Schoolbezoek in Oman

24 februari 2015

Boeken brengen je verder!

Monique en ik zijn net terug uit Oman. In de hoofdstad Muscat bezochten we de Nederlandse school. We gaven les in alle groepen, samen of alleen. Als afsluiting was er een ouderavond. We vertelden over het belang van lezen, over ons werk en onze boeken.
Het was een feestje om zoveel enthousiaste kinderen, ouders en leerkrachten te ontmoeten, en ook om iets van de stad te zien.

Oman1

Oman2

Kinderboekenweek 2014

19 oktober 2014

Zo, de Kinderboekenweek zit er op. Na 19 dagen scholen, bibliotheken en theaters. Na 3300 kilometer door Nederland en Vlaanderen. Heerlijk geslapen op de zolder van kasteel Doenrade en in de vorstelijke Michelangelo-kamer in Vorst. Het hotel in Groesbeek viel een beetje tegen – we spreken sindsdien van Groesbekistan – maar je kunt er prachtig wandelen.
We zijn verwend met tekeningen en gedichten, met Belgisch bier en wijn, met bloemen, boeken, suikerbroden en dozen chocola – onze ego’s en suikerspiegels bereikten grote hoogten.
Het was fijn om te doen allemaal. Maar nu gaan we de laatste hand leggen aan onze nieuwe dichtbundel Nooit denk ik aan niets. De bundel verschijnt maart 2015 bij Querido, met tekeningen van Charlotte Dematons!

B&B in Vorst

Decor van onze voorstelling Ik zoek, ik zoek…

Bloemen uit Brussel

12 Volgende