Op 17 december is Peter van Hugten overleden. We hebben samen één boek gemaakt, de dichtbundel Salto Natale. Ik was zo ongelooflijk blij met zijn werk, ik voelde me vereerd dat hij mijn gedichten wilde illustreren. Peter was wereldberoemd naar mijn idee, en ook nog eens heel erg aardig. Omdat ik de omslagtekening zo prachtig vond, kreeg ik hem zomaar ingelijst cadeau.
In 1994 koos ik Peters tekening voor Mijn favoriete illustratie, een boek waarin 33 schrijvers vertellen over de mooiste tekening bij hun werk. Ik schreef:
Mijn favoriete tekening is het omslag van Peter van Hugten voor mijn dichtbundel Salto Natale. Waarom? Het antwoord op deze vraag is lastig te geven. Hoe vang ik zoveel beeld in weinig woorden?
Peter van Hugten maakte dit omslag nadat hij mijn gedichten las. Mijn woorden kregen zijn beeld. Toen hij mij de omslagtekening liet zien, wijzigde ik ter plekke de flaptekst voor mijn dichtbundel. Peters lijnen en kleuren gaven mij woorden voor het gedicht dat nu achterop staat.
Past het leven in een kamer?
Eerst de deur op een kier
en daarna mag ook het raam
wagenwijd.
Vanaf het dak
is de wereld beter te overzien.
Tekening en gedicht omsluiten vijfentwintig andere gedichten en tekeningen die naast en met elkaar bestaan: wie illustreert nu wie?
De rechte lijnen van het huis geven de tekening een zekere kracht. Maar het lam op de voorgrond, pasgeboren, de ogen nog gesloten, is zo kwetsbaar. Het lijkt of het een keuze heeft: de wereld aanschouwen of stil verdwijnen? Of is het al verdwenen? Is de inkt al weggekrabd en rest er alleen nog een contour, een getekende herinnering?
In Salto Natale vond ik, onder andere, eindelijk de woorden om een serie gedichten te schrijven over de dood van mijn broer. Het rommelig verdwaasde mannetje steekt zijn nek uit – hij waagt de stap van de veilig brede dijk naar de smalle nok van het dak en blijft in evenwicht…
