23 mei
Mijn achternichtje Jub-Eline
Je zou het niet zeggen, maar Jubelientje is bijna 23. In 1991 verscheen ze voor het eerst in een boek. In klad heette ze nog Anne, dat vond ik mooi klinken. Maar eigenlijk zocht ik een naam waarvan je ging juichen en jubelen… Jubelientje! Die naam bestond nog niet. Ik werd er vrolijk van. Helemaal toen Philip Hopman haar met elastieken beentjes tekende zonder knieën.
Jubelientje is een heel eigen leven gaan leiden. Een kinderopvang kreeg haar naam, een lammetje en katten en konijnen. In de laatste Kinderboekenweek stond er een meisje voor me – of ik “Voor Jubelien” in haar boek wilde schrijven, zonder “tje” want ze heette Jubelien en ze was al groot.
En deze week kreeg ik een foto van mijn achternichtje Eline – ze lijkt op onze ster en haar naam zit er helemaal in: Jub-Eline!
Jubelientje is op dezelfde dag jarig als onze dochter die lange tijd het enige kleinkind in de familie was. Ze had acht opa’s en oma’s en die gaven al hun liefde aan dat ene meisje. Niets was te dol. Alles kon. Van die acht (over)grootouders maakte ik één super-oma die in het echt ook bij ons om de hoek woonde.
Jubelientje is een bijzonder kind. Ze is nog ongeveer even groot als in 1991. Maar haar hoed is langzaamaan gegroeid tot maatje karrenwiel.
